magic-land.pl

W samym centrum jarmarku stanęła dość dużych rozmiarów, tymczasowa drewniana konstrukcja, która służy jako zadaszenie dla stolików, przy których spotykać się mogą odwiedzjący jarmark. Jest tutaj sporo miejsca, a przy stołach może siedzieć nawet kilkadziesiąt osób jednocześnie.
Została ustawiona także scena dla zespołów występujących na żywo i znajduje się wolne miejsce do tańca.
Potańcówki do muzyki na żywo odbywają się w każdą sobotę od godziny 18:00.

Mortimer zerknął w stronę mężczyzny, który według chłopaków był redaktorem Proroka Codziennego, a według Kitty panem Barnes, jej sąsiadem. Czy istniało prawdopodobieństwo, że pan Barnes faktycznie mógł być redaktorem w najpopularniejszej gazecie czarodziejów? Ostatecznie postanowił uwierzyć jednak Puchonce, bo na pewno ona wiedziała lepiej kto jest jej sąsiadem niż Charles i Matthew mogli wiedzieć, kto jest redaktorem w Proroku.
— Szkoda, liczyliśmy chociaż na malutki rozgłos. Może chociaż w szkolnej gazetce o nas napiszą. Znaczy się Charles o nas napisze — powiedział zrezygnowany lekko, odwracając wzrok od pana Barnesa i zwracając się znowu w kierunku Kitty. Ale trzeba było przyznać, że jego stres i presja nieco zelżały kiedy dowiedział się, że w tłumie nie ma jednak przedstawiciela Proroka Codziennego.
Potem wszystkie jej kolejne słowa sprawiały, że młody Gryfon zaczynał się lekko stresować i już po słowach o walentynce zaczął przypuszczać, że zna kierunek, w którym idzie ta rozmowa. Patrzył na piegowatą twarz Kitty Fawley mrugając może nieco trochę zbyt często, bo tak reagował kiedy się stresował. Wiedział, skąd jej wyrzut w sprawie tej walentynki, ale postanowił grać nieświadomego i zagubionego.
— A Ty nie chcesz być moją koleżanką? — Zapytał, zerkając na nią ukradkiem, ale jego wzrok uciekał nieco na prawo od jej rudej głowy. Tak o kilka centymetrów, żeby ich spojrzenia nie musiały spotykać się. Jej kolejne słowa utwierdziły go tylko w przekonaniu, że się nie mylił, a Kitty faktycznie nie chciała być jego koleżanką. Chciała być postrzegana w kategoriach takich, jak inne dziewczyny. Mortimer nigdy nie patrzył na nią w ten sposób, oglądał się raczej za innymi dziewczynami. Jego typ to były dziewczyny ponadprzeciętnie ładne i niestety zazwyczaj dla niego niedostępne. Takie, które po wizycie w jego domu u jego rodziców rozsiewałyby o nim plotki i nabijały się z niego w dormitorium ze współlokatorkami. Coś mu jednak podpowiadało, że Kitty by tego nie robiła i że sama pochodzi z równie zdziwaczałego środowiska co on. Widział sklep jej matki w Hogsmeade i wiedział, że jego matka i jej matka zostałyby od razu najlepszymi przyjaciółkami. Oczami wyobraźni już widział, jak obie plotkują i chichoczą, jak próbują pchnąć jego i Kitty ku sobie... Już widział Kitty w ślubnej sukni w ich domu pogrzebowym... Mortimer!
— Aaa! — Wyrwało mu się tylko gdy usłyszał w oddali głos Sneddona wołającego jego imię, otrząsając się z zamyślenia. Natychmiast odwrócił się w stronę gdzie zostawił chłopaków z zespołu, którzy machali do niego ręką aby już wracał. Musieli zacząć się szykować. Odwrócił się w stronę Kitty. — Ja... ja muszę już iść. Wrócimy do tej rozmowy następnym razem? — Zapytał, ale już wiedział, że następny raz może być bardzo odległy. Miał zamiar przespać się z tematem i zdecydować, co jej powiedzieć. Wstał z krzesła, ale na odchodne dodał jeszcze: — Fajne, że przyszłaś — powiedział, a potem machnął jej ręką krótko na pożegnanie niezręcznie i oddalił się w stronę chłopaków.