magic-land.pl

Pewien zacny, rudowłosy Puchon, który do tej pory nigdy nie miał dziewczyny ani się o żadną nie starał (bo po co), niezwykle ekscytował się nadchodzącym spotkaniem na zimowym jarmarku przy szkole. Mimo że nie był doświadczonym adoratorem, postanowił pokonać swoje wątpliwości i zdecydował się umówić z Chelsea. Pierwsze koty za płoty za nimi, zakochanie się wyznał już po alkoholu przy okazji imprezy we Wrzeszczącej Chacie. Teraz trzeba się pokazać przy ludziach z Coxówną i zobaczyć, czy po drodze nie zabije go jej brat.
Kenneth czuł lekkie napięcie, podrygiwał nieco nerwowo nogą, ale wypełniały go pozytywne myśli po obfitym świątecznym biesiadowaniu u państwa Ray. Gdyby nie oni i bliźniaki, którzy sprawili, że jego celebracja atmosfery świąt była kompletnie inna, niż ta w rodzinnym domu, pewnie kompletnie inaczej by się zachowywał po powrocie. Leczenie z depresji murowane. Teraz jednak, po zamówieniu dwóch magicznych kubków wypełnionych grzanym winem, z radością obojętną na chłodne powietrze zaczął rozglądać się za Chelsea.
Zgodnie z wcześniejszym porozumieniem z Marianne (podpowiadała mu), Kenneth ubrał się na tą zimową okazję starannie. Na siebie założył swoje ulubione, niebieskie jeansy, które podkreślały jego długie nogi. Na górę wybrał czarną bluzę z kapturem i herbem domu, która dodawała mu pewności siebie. Dłonie zakryte miał rękawiczkami, które dostał na święta. Cholera, on nawet lekko włosy zaczesał pomadą matową. Jednak najważniejszym elementem jego stroju był szalik drużyny Hufflepuff. I perfumy. O tak, Lambourne się wypachnił.
Lewitując przez chwilę kubki w powietrzu, Kenneth sprawdził kilka razy, czy szalik jest dokładnie zawiązany. W końcu jednak ruszył w kierunku ulubionego miejsca na jarmarku. Centrum tego zamieszania, zadaszone i ciepłe. Młodzieniec czuł, że to może być początek czegoś nowego i niezwykłego. Czuł, że magia Świąt przenika całe otoczenie, a spotkanie z Chelsea może być ścieżką do pięknej przygody... O ile nie dostanie od niej w pysk. Albo od wspomnianego Daza.
Teraz pozostało mu jedynie znaleźć Chelsea wśród innych uczniów i uczennic. Obserwując zaciekawiony tłum, Kenneth czekał na to, aż złapie wzrok tej jednej, zdecydowanie wyjątkowej dziewczyny. Drugiej takiej, co klnie lepiej, niż niejeden poltergeist, ciężko znaleźć. Jego serce biło szybciej i intensywniej, gdy zobaczył z daleka charakterystyczne policzki z wypiekami. Wargi mu zadrżały i ruszył do swojej, cóż, lubej chyba.
- Ładnie wyglądasz, Chelsea - zagadnął kulturalnie i szczerze, uśmiechając się do niej pogodnie. Wręczył jej kubek w trymiga. - Obiecane grzane wino. Na mój koszt - nie musiał tego potwierdzać, ale wolał wskazać na to, że się stara i pieniądze, choć niewiele, są przy nim przynajmniej w tym momencie.

Całkiem możliwe, że gdyby wcześniej wymieniali się swoimi świątecznymi planami i tym, gdzie mają zamiar je spędzać to Lambourne wystosowałby piękne, kilkustronicowe podlizywanie się państwu Ray, którzy i tak go uwielbiali. Załatwiłby pewnie bez większych problemów dodatkowe dwa miejsca przy świątecznym stole. Coxowie mogliby się wtedy obłapić złodziejaszkowo w domu bogatych Puchonów, o ile by ich Keniu nie przyłapał na koniec. Wtedy by mu było smutno.
- Tobie także, Chelsea! Żeby ten rok był dla nas lepszy, niż poprzedni! - to był standardowy tekst na Nowy Rok rudego Puchona. Nie lubił on stagnacji, więc każda możliwość zmiany w stosunku do wcześniejszych lat, wydawała się mu lepsza, milsza. A skoro spędzał pierwsze dni 2024 w towarzystwie, ekgm, DZIEWCZYNY, to chyba było nieźle, prawda? Uśmiechnął się pogodnie na komplement, bo cokolwiek miłego z ust blondyny było po prostu wdzięcznie przyjęte. TO W KOŃCU RZADKOŚĆ.
Przyglądał się swojej towarzyszce nienachalnie, ale jednak trochę długo. Ona się nie odzywała, on też nie. Czuł, że ciepło grzańca przyjemnie rozchodzi się mu po dłoniach i powolnie zbierał myśli, żeby coś więcej wyciągnąć werbalnie z Chels, ale jednak ona była szybsza. Uniósł obie brwi, nie potrafiąc ukryć swojego zaskoczenia. Prezent? Dla niego? Ale-ale-ale... Wyciągnął dłonie do tej koperty, nie umiejąc się nie zaśmiać zawadiacko. Zdjął pospiesznie rękawiczki, a gdy okazało się, że to naprawdę dopasowany i przemyślany prezent, cóż, Coxówna naprawdę zyskała w oczach Kennetha. I nie tylko oczach, bo gdzieś w środku zrobiło mu się miło i ciepło. Albo pęka mu śledziona, albo serce mocniej mu zabiło. Uniósł brwi przy nasadzie nosa, mówiąc:
- Chelsea, to najlepszy prezent, jaki dostałem. Jestem... Ja... Dziękuję, naprawdę - a nim się okazało, że Ken potrafił się rozkleić (co nie miało miejsca, uff), szybko podniósł się i rzucił ręce przed siebie, tuląc Puchonkę w nieco nieporadny sposób, z ławką między nimi. Cofnął się i przyglądał się zdjęciu, mając na twarzy wymalowane prawdziwe zadowolenie.
- Jesteś bardzo fotogeniczna, podoba mi się to zdjęcie i nie ze względu na McCormack czy jej podpis - stwierdził, niespiesznie chowając zdjęcie do koperty, żeby się mu nic nie stało. Rozpiął kurtkę i wrzucił do wewnętrznej kieszeni ten niespodziewany prezent. On nie mógł niestety pochwalić się takim zmysłem przewidywania, że wypadałoby coś dziewczynie dać.
- Ja... Nie mam nic dla Ciebie, ale postaram się, żebyś dziś się dużo uśmiechała - gadka, jaką teraz prezentował Lambourne nieco zakrawała o nauki rozmów damsko-męskich. Pewnie wymienił kilka sów z Suzanne albo Marianne i Monty dawali mu lekcje, chociaż ten drugi to prędzej by migał o uczuciach, niż mówił.

Zmrużył oczy, zdecydowanie nie zgadzając się z tym, co gadała Chelsea. Jej prezent sprawił, że dostał nie lada rumieńców i teraz stwierdził w duchu, że chyba za mało o niej wie... A powinien i chce wiedzieć więcej. Wytknął ją wesoło palcem, kiwając głową. Tak, ten jej uśmiech był bardzo na miejscu i chciałby go widzieć częściej. Przynajmniej póki Daza nie ma w okolicy, a pomyślawszy o bracie Puchonki, momentalnie rozejrzał się wokoło.
Parsknąwszy krótko śmiechem i spojrzawszy na pannę Cox znad kubka z parującym grzańcem, Kenneth odezwał się wesoło:
- U Rayów. I gdyby nie oni to bym pewnie był został w zamku - teraz nie widziałby problemu, żeby zamulać z Chelsea, skoro ona zostawała na miejscu. Wcześniej jednak zapowiedział się mamie Mańki i Monty'ego i nie miałby serca odmawiać jej swojego miejsca przy stole. No cóż, był jej ulubieńcem, chociaż z jej łona nie wyszedł. Lambourne spędził święta w domu rodziny swoich najlepszych przyjaciół. To był zupełnie inny świat niż ten, do którego był przyzwyczajony u siebie. Dom był ogromny, zdobiony po brzegi, a na stole panowały przepyszne potrawy i pyszne ciasta. Rudy czuł się jak w raju, z dala od swojego zimnego domu jednorodzinnego i problemów dnia codziennego.
- Nie pierwszy raz u nich byłem. Tam zawsze mnie mile witają i dają takie, wiesz, poczucie, że jest się częścią tego świątecznego świętowania, gwaru, śpiewania - Ken zbyt często nie mówił o swojej rodzinie. Nie był tam mile widziany, nie czuł się dobrze. Co innego Rayowie. Zajmowali się nim, rozmawiali z nim i dbali o to, żeby niczego mu nie brakowało. Kenneth dobrze czuł się w ich towarzystwie i doceniał ich gościnność.
- Rayowie to mugolaki. Oczywiście, że mają telewizor. I projektor. I playstation, chociaż pierwszy raz grałem w to i nie do końca mi pasują pady. Głupi sprzęt. Nie to, co miotły - rudy Puchon znany był ze swojej miłości do Quidditcha i chociaż był zdecydowanie niżej, niż wielu szkolnych zawodników, chyba nadrabiał lojalnością i motywowaniem swojej domowej drużyny do działania. To był świetny kapitan i nie bez powodu poruszył go prezent od Chels.
Spojrzał na nią z lekkim zaskoczeniem. Nie spodziewał się, że ta tematyka w ogóle wejdzie w rozmowę pt. "Stare życie". Na moment zapatrzył się w swój kubek z grzańcem, zastanawiając się, jak odpowiedzieć na to pytanie. Czy tęsknił za swoim dawnym życiem? Przecież teraz miał nowe przyjaźnie, nowe zainteresowania. Czuł się tutaj, jako część jakiejś większej jedności. Wszystko działało tak, jak powinno, a w szkolnych murach był bardziej sobą, niż kiedykolwiek w rodzinnych progach. Ale czy to oznaczało, że zapomniał o swoim poprzednim życiu? Po chwili wahania Kenneth spojrzał na Chelsea i z uśmiechem powiedział:
- Wiesz, czasami mam jakiś taki sentyment... Nostalgię za pewnymi momentami z przeszłości, ale nie żałuję tego, że jestem magiczny. Od czasu gdy trafiłem do Hogwartu, poznałem dużo wspaniałych ludzi i zacząłem mieć wrażenie, że to jest moje prawdziwe miejsce - zmarszczył śmiesznie nos, uśmiechając się jednak ostatecznie do swojej rozmówczyni-pseudo-Helgi. Przyjrzał się jej uważniej, jakby szukając czegoś, co by mu wytłumaczyło takie niebanalne tematy. - Oczywiście, tęsknię za pewnymi mugolskimi rzeczami, ale także doceniam to, co mam teraz. I jak mnie tutaj traktują... Lepiej. Lepiej, niż w domu - zakończył nieco smutnym wyrażeniem, ale jego mina mówiła, że nie denerwował się na swoje korzenie. Już się z tym pogodził, że w domu nie czuje się tak, jak powinien. Może stąd święta u Rayów były dla niego wybawieniem.
- A Ty? Kiedykolwiek tęsknisz za swoim poprzednim życiem? Takim bez magii - zapytał z zaciekawieniem. To było dla niego ważne. Chciał lepiej poznać Chelsea. - Wiesz, że to normalne, żeby czuć się zakłopotanym wśród wszystkich... Pogrzanych Krukonów i innych kujonów - uniósł jednoznacznie brwi. Nie musiała być idealna, wycackana, perfekcyjna. Nie było nic złego w byciu... Po prostu normalnym. Nawet w świecie magii.

Uśmiechnąwszy się krótko pod nosem, kiwnął głową na słowo "nieciekawa", a potem sapnął wesoło z uwagi Chelsea na temat świąt u Rayów. Jej entuzjazm i ciekawość sprawiły, że poczuł się trochę bardziej otwarty na dzielenie się tym, czego właściwie nigdy wcześniej wybitnie nie musiał dotykać w szkole. Mugole? Lepiej przecież mówić o tym, co magiczne. Ale w końcu ktoś zwracał uwagę na jego życie poza murami Hogwartu, a to było dla niego dość nowe i przyjemne uczucie, chociaż nie było czego za bardzo wspominać.
- No cóż, co do prezentów... Rayowie nie skąpią, to pewne. Ale dla mnie najważniejsze są te chwile spędzone razem, ta atmosfera, którą tam tworzą. To zupełnie inny świat niż ten, który znam od dziecka - wyznał szczerym tonem, przypominając sobie chwilę świąt spędzonych w towarzystwie swojej familii. Kenneth spojrzał neutralnym wzrokiem w oczy swojej urokliwej towarzyszki. - Powiedzmy, że bycie magicznym w mugolskiej rodzinie, która kategorycznie nie akceptuje Ciebie przed tym niusem nie sprawia, że pałają do Ciebie miłością. Ani rodzice, ani rodzeństwo - nie lubił narzekać, ale zdecydowanie nie miał wsparcia w domu. Uwielbiał mugoli i mugolskie sprawy, ale tak samo magicznych i magiczne kwestie. Tutaj jednak, w szkole, czuł się po prostu lepiej, niż w domu. Rayowie zmienili oblicze jego świąt któryś raz i był im wyjątkowo wdzięczny. Nawet bez prezentów by był. - Ale jak mówisz, że i Ty z bratem nie jeździcie na święta, to chyba też macie swoje powody - uniósł nieco pytająco brwi, bo chociaż nieco więcej może wiedział o jej pochodzeniu, niż ona o jego korzeniach to po prawdzie wnikliwiej rozmawiali dopiero teraz.
- A chcesz kontynuować dalej życie, hmmmm, w społeczeństwie magicznym? Czy wolisz wrócić do tego, co znasz dłużej? - może to by było dla niej w jakiś sposób sensowne? I dla jej brata. Zamknąć edukację i wrócić do mugolskich ulic, swobody. Tylko czy to będzie się trzymało? Czy poradzą sobie tam, skoro weszli teraz w świat magii?
Zainteresowanie Chelsea tematyką życia w świecie czarodziejów skłoniło go do nieco poważniejszych refleksji. Westchnął lekko, próbując znaleźć odpowiednie słowa. Upił łyka grzańca, a w końcu oparł podbródek na dłoni, wbijając łokieć w blat stolika, przy którym siedzieli. Wokoło było gwarno, ale... Dobrze mu było. Z nią.
- Rozumiem, co mówisz. To nie zawsze jest łatwe. Czasem czuję się jak ryba na suchym lądzie, ale z drugiej strony, Hogwart stał się dla mnie domem, a wy wszyscy jak druga rodzina. Wszystko ma swoje plusy i minusy, prawda? - przyjrzał się Puchonce nieco mocniej. Wyciągnął wolną dłoń i roztarł kroplę grzańca, która świeciła na jej podbródku. Uśmiechnął się przy tym zawadiacko.
- Postępy idą dobrze. Mam już pewien pomysł na kompozycję, ale to jeszcze trochę potrwa, zanim uda mi się uchwycić to, co mam w głowie i przekazać typowi, który to namaluje. Ale mam nadzieję, że to będzie coś, co przetrwa wiele lat i zostanie w Hogwarcie jako częściowo moje małe dziedzictwo. I nie, nie masz racji, bo poza bazgrołami i serduszkami wokoło mojego imienia na ławce od zielarstwa... - uniósł wymownie brwi, tak tak, widział, jak to dzióbała. - Będziesz jeszcze na zdjęciach drużynowych, ze mną obok. I Dazem - wywrócił oczami zawadiacko, bo gdzie ona tam i jej braciszek.
- Poza tym, nawet dziury w ścianach i bazgroły mają swoje miejsce w historii Hogwartu. W końcu to my, uczniowie, tworzymy tę szkołę - wzruszył ramionami, po czym upił grzańca kolejnego łyka. Czknął krótko, nim znów się odezwał. - Chelsea... - zaczął, powolnie unosząc spojrzenie z kubka na panienkę Cox. - Serio Ci się podobam?

Rudy skinął zrozumieniem na słowa Chelsea dotyczące kontaktu z rodziną. Nie chciał zagłębiać się w szczegóły, w końcu każdy miał swoje własne historie i tajemnice z przeszłości... Ale i to miejsce oraz aura wokoło, no cóż, mieli dobrze spędzić czas. Jeszcze będą możliwości na zamulanie przy piwku i opowiadanie, jak to rodzice coś im zrobili, albo rodzeństwo Kennetha podpalało mu ciuchy.
- Czas pokaże, co dla was najlepsze - stwierdził, przyglądając się dziewczynie wyraźnie empatycznym spojrzeniem. - Wiesz doskonale, że w niektórych sprawach mogę Ci pomóc. Jakieś mini korki. Ogarniesz na PO czy Z i będzie pięknie. Z czego jesteś w tyle? - nie chciał powiedzieć, że Chels ma braki, ale może rzeczywiście okaże się, że będzie w stanie jej tak pomóc. Jeśli tylko będzie chciała.
Przechodząc do kolejnego tematu ich rozmowy, Kenneth uśmiechnął się z lekkim zażenowaniem na słowa Chelsea o zaproszeniach na spotkania w Hogsmeade. Tak je odrzucał, tak je hamował, a teraz proszę, sam ją wyciągał dalej.
- Miło mi to słyszeć... A co do tej gazetki szkolnej... Cóż, to była chyba tylko troszkę przesadzona reklama - odpowiedział, próbując przejść dość nonszalancko nad tym tematem. Jednak pytanie Chelsea o uwagę ze strony dziewczyn spowodowało, że spojrzał na nią z pewnym zdziwieniem.
- Nie, to nie o to chodzi. Po prostu... - zaczął, próbując znaleźć odpowiednie słowa. - Oczywiście, przyzwyczaiłem się do pewnej uwagi, ale zawsze byłem bardziej skupiony na miotłach - sapnął nieporadnie na koniec, marszcząc brwi i spoglądając z góry na grzańca, którego jednoznacznie ubywało z jego kubka. I jej także. Łyknął kolejnego gula, w końcu wzruszając ramionami i szczerze, choć krzywiąc się przy tym niepewnie i rzucając śmiesznie ulotnymi uśmieszkami, odezwał się. Jednocześnie spojrzał na Coxównę, dosłownie próbując nie zrazić się jakąkolwiek jej reakcją. Sam nie wiedział, czego chciał, czego się winien spodziewać.
- Chelsea, to dla mnie... Nowe. To coś, co się tu między nami dzieje - poruszył palcami w powietrzu, sugerując coś między nim a nią. - Ale chcę, żebyś wiedziała, że jesteś dla mnie ważna, a to, co czuję, jest... No na serio - wyznał, szarpiąc nerwowo rękaw kurtki wolną od grzańca dłonią. - Nie jestem dobry w te klocki, ale no, jakieś doświadczenie mam, ale nie takie, jak Twój brat - Kenneth zdecydowanie nie przeprowadzał tak poważnych gadek z dziewczętami, ale starał się bardzo, żeby nie być cringe'owy i nadmiernie narzucający się. Nie wiedział, w którym momencie jego faza na Helgę zmieniła się w fazę na Chels, ale cieszył się, że miało to miejsce.