magic-land.pl

Faith z uśmiechem na ustach schowała czapkę od Beowulfa. Faktycznie, chłopak niezbyt chętnie nosił nakrycia głowy - może myślał, że wtedy niszczy to jego idealną fryzurę? Nie chciała chyba w to wnikać. Ani wyobrażać sobie chłopaka w czapce. Mogłaby parsknąć śmiechem, a tego nie chciała. Wróciła jeszcze na moment do tematu balu, nim ruszyli w stronę namiotu wróżki.
- Zapytałam, ale nie sądziłam, że aż tak podejmiesz temat. Dobra, ciekawość bierze górę. Która to lalunia od nas z domu? Tyle za Tobą biega, że już nie nadążam. Cały mój rok jest zapatrzony w Ciebie jak w obrazek! - powiedziała takim tonem, jakby działało jej to na nerwy w jakimś stopniu. I tak było! Ale nie zamierzała za dużo gadać, czemu, jak i dlaczego.
Faith nienawidziła wróżbiarstwa. Na co dzień nie interesowało ją, jak się stawia tarota, jak się wróży z fusów, z kryształowej kuli i inne tego typu rzeczy. Nie czuła tego, można rzec. Dlatego zamierzała porzucić ten przedmiot jak tylko szybko się uda. Teraz szło jej tragicznie uczenie się do tego przedmiotu. To było ponad jej rozumowanie - dlatego korzystała jak mogła z pomocy wyższych roczników, posyłając im słodkie uśmieszki. Tak samo było ze Starożytnymi runami. Też coś, co ją zanudzało i na czym najchętniej by spała. Nie zapominajmy o mugoloznastwie. Brrr.
Jednak gdy ktoś miał wróżyć, to było zupełnie co innego! Co prawda momentami ciężko było jej uwierzyć w to, co słyszała - raczej była osobą, która z dystansem podchodziła do wróżb. Ale skoro już mieli taką możliwość, czemu nie spróbować. Opłata nie była aż tak wysoka, żeby sobie na to nie pozwolić.
- Zobaczymy, co nam tam wywróżą. Nie do końca w to wierzę, ale może być ciekawie! - powiedziała do chłopaka, wchodząc do namiotu. Już w środku poczuła nieco inną aurę, bardziej mistyczną i tajemniczą. - Niech będzie... ogólna wróżba. Zobaczymy, a może i skuszę się na pytanie o przyszłość? Albo obydwie rzeczy... Tak, poproszę obydwie! - zapłaciła wyliczoną kwotę i z uśmiechem na ustach czekała.

!

Wiadomość z: Mistrz Gry

Gdy tylko Faith i Beowulf weszli do namiotu wróżki, od razu uderzył ich dość mocny i duszący zapach kadzideł, które paliły się w środku. Na środku namiotu znajdował się stolik, za którym siedziała wróżka - kobieta w średnim wieku, dość ekscentrycznie ubrana, z wypchanym ptakiem siedzącym na czubku fioletowego kapelusza. Na blacie stolika miała same niezbędniki wróżki: kryształową kulę, karty do tarota oraz imbryk i filiżanki, które miały zapewne posłużyć do wróżenia z fusów. Gdy dwójka Krukonków zjawiła się przed jej obliczem, wskazała na dwa drewniane krzesełka po drugiej stronie stołu. — Usiądźcie, kochani, a odsłonię przed wami waszą przyszłość. Za opłatą oczywiście — powiedziała, po czym wyciągnęła swoją kościstą rękę po zapłatę. 5 sykli za ogólną wróżbę, 2 galeony za pytanie. Gdy otrzymała zapłatę, wrzuciła ją do swojej kieszeni. Kiedy już usiedli, wbiła swój wzrok w dziewczynę, a potem zaczęła wodzić swoimi dłońmi nad kryształową kulą. Co jakiś czas spoglądała na panienkę Rowle. — Ach tak, widzę... widzę... Duże wydarzenie w Twoim życiu, moja droga, bardzo znaczące — mruczała, wpatrując się w kulę. Najwidoczniej ona coś tam widziała, ale dwójka Krukonów widziała tylko unoszący się w środku dym zmieniający kolory. — Ach tak... wygląda na to, że to wydarzenie ułoży się po Twojej myśli, skończy się dla Ciebie dobrze. Oj tak, będziesz zadowolona... To, na co tak bardzo czekasz i czego tak bardzo pragniesz, wkrótce Ci się przytrafi. Bądź cierpliwa] — powiedziała, a potem zwróciła się do Beowulfa siedzącego obok. — A dla ciebie młodzieńcze, wróżba? — Zapytała.

Wróżba dla Faith

Że ona? Zazdrosna? Zaśmiała się na jego słowa czystym i niczym nie zrażonym śmiechem. Beowulf był dla niej ważny, ale czy w takim znaczeniu? Kiedyś zastanawiała się, czy nie była aby przypadkiem zauroczona w starszym koledze, ale koniec końców niedoszła do konsensusu sama ze sobą. Dlatego porzuciła te rozmyślania - po co sobie zaprzątać głowę dziwnymi rzeczami? Zresztą, nie miała czasu na romansidła. Musiała pilnować rodziny i zająć się nauką. Wiedziała, że ciężko będzie pokonać Krukona na egzaminach, ale nadal zamierzała to zrobić i to osiągnąć.
- Nie wyobrażaj sobie za dużo. Po prostu znam te dziewczyny i wiem, że niektóre nie są Ciebie godne, to wszystko. - chyba, że jakieś chwilowe przygody, to wtedy droga wolna. Ale nic poważnego! - I rozumiem, że Ty jesteś tym dobrze wychowanym?
Nawet zaśmiała się cicho na swoje własne zapytanie - toć dobry żart chłopak powiedział. Ale lubiła się z nim przekomarzać. Zawsze i wszędzie.
Słysząc wróżbę dla siebie, przechyliła głowę w bok, zastanawiając się nad słowami, które do niej doszły. W sumie, to za wiele się nie dowiedziała, jakieś zdzierstwo. Wpatrywała się w kulę przed sobą, z której wróżka czytała, ale ona nic tutaj nie widziała. Nic, a nic. Skinęła tylko głową, odsuwając się i kontemplując nad przepowiednią. Starała się ją jakkolwiek dopasować do swojego życia, jednak było to cięższe, niż mogło się wydawać.
Zrobiła miejsce chłopakowi, by teraz to on usłyszał swoją wróżbę. Na słowa wypowiadane przez kobitę jeszcze szerzej uniosła brwi. To też nie wiele jej mówiło. Czy wróżby nie miały być dokładniejsze?
- I co myślisz? - zapytała Beowulfa, gdy już wyszli z namiotu. Nie chciało jej się kłócić z kobietą. Chodziło jej po głowie prośba o zwrot pieniędzy, jakaś szajbuska im chyba trafiła. Ale chciała znać wpierw zdanie Krukona.

2x ZT