magic-land.pl

Wymagany poziom umiejętności OPCM do podjęcia próby rzucenia zaklęcia: poziom II
1. Rzucacie kość k20 na efekt zaklęcia:
1-15 nic się nie dzieje
15-19 udaje wam się wyczarować srebrzystą poświatę
20 - wyczarowanie cielesnego patronusa

Jeśli wyrzucicie 1-15 możecie i nie uda wam się nic wyczarować, możecie podjąć kolejną próbę w tym samym poście z nowym wspomnieniem i wtedy rzucacie ponownie.
Za udział w lekcji każdy uczeń otrzyma +10 pkt dla swojego domu.

Na lekcją Obrony Przed Czarną Magią Rhinna ostatnimi czasy - można nawet powiedzieć od początku roku - starała się dobrze przygotowywać. Nie był to może jej konik, ale wiedziała, że całkiem nieźle daje sobie radę. Dodatkowe zajęcia z Lauren oraz Nevanem przynosiły skutki, więc mogła śmiało powiedzieć, że czuła się coraz pewniej. W jakimś stopniu. Również i na te dokładnie zajęcia szła zdecydowanym krokiem, z malującą się zawziętością na twarzy. Była uważna i z każdych zajęć starała się jak najwięcej wyciągnąć. Fakt faktem już zadecydowała, że aurorstwo to nie jej broszka, ale to nie znaczyło, że nie chciała być lepsza niż jest w rzeczywistości. Usiadła jak zwykle na swoim miejscu, gdzieś w środku sali, uciszając co niektórych uczniów, gdy byli zbyt głośno lub w sali panował rozgardiasz. Profesor się spóźniała, owszem, ale to nie oznaczało, że można było robić żywnie, co się podoba - dlatego gdy ktoś wyskoczył z ławki i zaczął biegać dookoła, szybko wstała i poprosiła o zajęcie miejsc. Nie przejęła się, jeśli ktoś na nią narzekał, zwłaszcza jak po paru minutach do sali weszła Fessonhay.
Hamilton momentalnie skierowała na nią spojrzenie, całkowicie skupiając swoją uwagę na profesor. Bardzo ją lubiła i darzyła ogromnym szacunkiem. Abstrahując od tego, że była nauczycielką i świetną czarownicą - Rhinna podchodziła do tego, że każdemu należy się szacunek, niezależnie od umiejętności i osiągnięć - to jeszcze zaskarbiła sobie jej sympatią po zeszłorocznych wydarzeniach. Blondynka czuła jakąś cieplejszą więź z nauczycielką, ale co się dziwić, gdy tak często u niej bywała pod koniec zeszłego roku? Jednak tematyka tych zajęć nie brzmiała na zbyt... Dla niej dobrą. Rhi skrzywiła się nieco - kiedyś próbowała wyczarować Patronusa i nie szło jej to kompletnie. Cóż, stwierdziła, że najlepiej jest podejść do tego jak do kolejnego wyzwania i podnieść odpowiednią rękawicę.
Stanęła w jednej z grupek, bliżej ściany tym razem. Pewność siebie ją odrobinę opuściła, ale nie zamierzała się poddawać. Podczas gdy inni uczniowie już rzucali zaklęcia, Hamilton pogrążyła się w myślach. Najszczęśliwsze wspomnienie... Jej myśli błądziły, nawet bardzo - w życiu Hamilton zdarzyło się bardzo dużo szczęśliwych momentów jak i tych smutnych i przykrych, bolesnych. Mimo młodego wieku odczuła na sobie ból i cierpienie, jakich większość uczniów nie mogła sobie wyobrazić. Automatycznie jej myśli powędrowały do tych gorszych wspomnień. Czując, jak zalewa ją smutek, szybko pokręciła głową i skupiła się na szczęśliwych wspomnieniach. Przynajmniej, próbowała, bo pierwsza próba rzucenia Patronusa zakończyła się całkowitym fiaskiem. Hamilton westchnęła cicho, szukając w myśłach jeszcze innego wspomnienia. Znów to samo.
Skrzyżowała ręce na piersiach i skrzywiła się. Mimo, iż bardzo się starała, ciężko było jej się faktycznie skupić na czymś zupełnie szczęśliwym. Gdy tylko pomyślała o czymś weselszym - czy to jakieś wspomnienia o matce, wspomnienie szczęśliwej rodziny i wypadów - próbowała się skupić i rzucić zaklecię Patronusa.
Jednak gdy po raz kolejny już jej się nie udało, wbiła spojrzenie w sufit. Była bliska poddania się. Ile można próbować z tak marnym skutkiem? Rozejrzała się po sali, przyglądając się innym uczniom. Większość przechodziła to samo, co ona - ale byli również uczniowie, który mogli poszczycić się chociażby srerbną poświatą, wyczarowaną przez siebie. Nie, nie mogła sie poddać. Chciala jeszcze spróbować, musiało się przecież w końcu udać! Nawet i delikatnie mgiełka by ją w tym momencie usatysfakcjonowała.
Korzystając z momentu, gdy Fessonhay stanęła obok niej, skierowała spojrzenie na nauczycielkę. Tak, było jej trochę wstyd - chociaż nie powinno i o tym też wiedziała. Otworzyła usta i ucięła sobie z profesor krótką pogawędkę. Po rozmowie z nią doszła do wniosku, że wszystkie te wspomnienia, o którym myślała - może i były szczęśliwe, ale za słabe. Chcąc nie chcąc musiała jednak pomysleć o czymś innym. Przymknęła powieki i znów pogrążyła się we własnych myślach.
Tak bardzo nie chciała wracać do momentu porwania i tego, co było potem. Bardzo, chociaż twierdziła, że sobie z tym poradziła, wracanie do tego nadal nie było najprzyjemniejszą rzeczą pod słońcem dla blondynki. Gdzieś jednak zauważyła światełko w tunelu - i w tym momencie właśnie ją olśniło. Jakie było jej najszczęśliwsze wspomnienie? Gdy wróciła do zamku, po dwutygodniowych torturach i gdy zobaczyła wszystkich dla siebie najblizszych. Ich uśmiechy, łzy szczęścia, ciepło. Tak, to ostatnimi czasy zdecydowanie było najlepsze wspomnienie w życiu Hamilton i to na nim zamierzała się w tym momencie skupić. Nie mogła nawet opisać, jak bardzo była szczęśliwa, gdy po tych okrutnych wydarzeniach obudziła się w Skrzydle Szpitalnym, z ukochanym u boku, gdy przyjaciele ją odwiedzali i jak otaczali ją tego dnia opieką i swoim ciepłem. Skupiając się na odczuciach, które wtedy jej towarzyszyły, wyciągnęła różdżkę przed siebie.
- Expecto Patronum. - powiedziała wyraźnie, chociaż nie za głośno, wiedząc, że mogłaby komuś przeszkodzić i w tym momencie z jej różdżki wystrzeliła mocna, srebrna poświata. Bez cielesnego kształtu (choć Rhi mogła by sobie rękę dać uciąć, że było blisko!), jednak nie dało się jej pomylić z niczym innym. Uśmiechnęła się szeroko, podziwiając to, co właśnie udało jej się wyczarować po tylu nieudanych próbach. Koniec końców dobra lekcja!
Gdy poświata zniknęła, dziewczyna odsunęła się nieco, dając innym możliwość ćwiczenia. Ona była w tym momencie usatysfakcjonowana, chociaż wiedziała, że jeszcze długa droga przed nią, aby potrafić ot tak, w chwili zagrożenia rzucić pięknego i silnego patronusa. Na pierwszy raz jednak - nie tak źle!

Kostki - ostateczny wynik - 19
Klik

Ostatnim razem, kiedy użyła zaklęcia Expecto Patronum, myślała o Abraxie. Było to podczas zabawy Halloweenowej, kiedy zaklęty bogin przeobrażał się dla wszystkich uczniów w dementora. Wspomnienie, które wtedy przywołała było na tyle intensywne, że jako jedyna w kolejce wyczarowała pełną formę swojego patronusa, który za pierwszym zamachem przegonił marę. Od tamtej pory nie miała okazji powtórzyć tej sztuczki i zobaczyć swojej wyderki. Obawiała się też, że tym razem jej się to nie uda.
Od jakiegoś czasu miała problemy z koncentracją, przez co niechętnie poświęcała czas nauce. Wciąż błądziła myślami wokół Cienia Przeszłości lub grała zakochaną nastolatkę. Wiedziała, że darzy Grishę szczególnym uczuciem, ale żadne z nich tego jeszcze nie nazwało. Cieszyli się swoim towarzystwem i bliskością, ale istniała niewidzialna bariera, do której nie potrafiła się przed nim przyznać. Nie chcąc by bańka, w której zamknęła swój związek pękła, niestety nie była z nim całkowicie szczera, co powodowało, że nie była w pełni sobą. Ten fakt coraz bardziej ciążył Krukonce, a dziś, kiedy przyszło jej stanąć w rządku trenujących uczniów, miała pustkę w głowie.
- Stelli na pewno się uda, przecież już to nie raz robiła... - Usłyszała rozmowę dwóch uczennic, które stały w parze niedaleko. Na początku im nic nie wychodziło, a teraz obie majstrowały srebrzystą poświatę raz za razem. - Czy ja wiem, ostatnio jest jakaś dziwna. Podobno zapomniała o eseju na Transmutację, gdzie nigdy wcześniej jej się to nie przytrafiło.
Stark przymknęła oczy, odcinając się tym sposobem od tej rozmowy. Pomyślała o chwili, w której wygrała pierwsze zadanie Zmagań Domów, ale to okazało się zbyt słabym wspomnieniem. Jej różdżka nie zrobiła nic. Nawet marnego błyśnięcia.
Przygryzła dolną wargę i zerknęła kątem oka, na przyglądające jej się dziewczyny, które wciąż plotkowały na jej temat. Odwróciła od nich spojrzenie tak szybko, jak na nie padło i znowu się skupiła. Stanęła pewniej na nogach, przybierając pozycję jak do pojedynku, bo nagle poczuła się w bojowym nastroju. Pomyślała o szczęściu, które by poczuła, gdyby zmiotła w prawdziwym starciu. Jak można się domyślać, to też nie wyczarowało patronusa, ale rozluźniło Krukonkę na tyle, żeby tym razem wyczarować smugę światła. Była ona jednak zbyt słaba, żeby mogła się kiedykolwiek sprawdzić w sytuacji prawdziwego zagrożenia. Trudno, pogodziła się z porażką. Nawet randka na łące okazała się niewystarczająco szczęśliwym wspomnieniem, żeby udało jej się dzisiaj zobaczyć prawdziwą formę swojego opiekuńczego duszka.
Powtórzyła zaklęcie jeszcze parę razy, ale w ostatnich minutach zajęć usiadła na ławce pod ścianą i już jedynie przyglądała się reszcie uczniów, znów błądząc gdzieś myślami.

Rzuty kością
2x porażka

Patronus. To było coś czego nie umiała, a który powinna, bo kilka sytuacji w jej życiu udowodniły jej, że użycie patronusa to bardzo przydatna umiejętność., problem leżał w tym, że Suzanne nie wiedziała, które wspomnienie użyć bo go wyczarować.
Zgodnie z zaleceniem profesorki, Castellani znalazła jedno z miejsc na sali i mocno chwyciła różdżkę w swą prawą dłoń, by zaraz wypowiedzieć to potrzebne zaklęcie. Jednak najpierw przymknęła oczy chcąc przypomnieć sobie kiedy tak naprawdę czuła się szczęśliwa. Może... może moment kiedy wygrała pierwszy mecz w którym grała? Było to na III roku, kiedy jako jedna z najmłodszych uczennic Slytherinu latała w drużynie już na pozycji ścigającej. Kochała tą grę od zawsze, miała ją we krwi przez swojego sławnego ojca i niewątpliwie miała talent. Suzanne skupiła się na tym kiedy jej kafle trafiały w sam środek obręczy zyskując kolejne punkty dla domu Salazara, chciała przypomnieć sobie tą ekscytację, którą wtedy czuła i to szczęście kiedy szukajacy ze Slytherinu znalazł złoty znicz dzięki któremu wygrali ten mecz.
- Expecto Patronum! - powiedziała głośno i wyraźnie, jednak z jej różdżki wydobyło się tylko kilka srebrnych iskier. Cholera. Chyba za słabe wspomnienie. Ślizgonka popatrzyła po zebranych jakby sprawdzając czy tylko jej się nie udało i okaże się, że jest taką ofermą. Jednak kilkoro innych uczniów też miało problem przy pierwszej próbie, a Castellani należała do tych zawziętych osób i na pewno nie spocznie dopóki nie wyczaruje tego patronusa. Musi znaleźć to wspomnienie.
I nagle ją olśniło. A przynajmniej tak jej się wydawało. Znów chwyciła różdżkę w dłoń pewnie i przymknęła oczy. Tym razem w jej myślach ukazała się scena z mostu zakochanych niedaleko Hogsmade, była wtedy ulewa, a ona stała na tym moście wraz z Richardem, to był wieczór Balu w którym wygrali Króla i Królową, jednak nie to wywołało w niej szczęście, chodziło o coś innego. Na tym moście w końcu odblokowała swoją niemożność przemiany w sokoła, którą straciła po ataku Greybacka. Mimo deszczu i chłodu czuła wtedy przyjemne ciepło rozpływające się po jej ciele kiedy mówiła wtedy o swoich uczuciach do Baizena o tym jak odkryła, że ukrywanie tego co czuje powoduje w nią blokadę. I teraz przypomniała sobie moment kiedy ją trzymał w ramionach, kiedy całował ją czule i kiedy w końcu mogła przemienić się w sokoła. To poczucie wolności, wiatru w skrzydłach kiedy wzbijała się w powietrze i szczęścia związanego z przyznaniem się do swoich uczuć...
- Expecto Patronum! - wypowiedziała ponowie a tym razem z końca jej różdżki wypłynęła biała poświata, która po chwili zamieniła się w skrzydlatą postać. Sokół. Castellani zaśmiała się w głos widząc jak świetlisty ptak okrążył kilkoro uczniów i nagle rozpłynął się w powietrzu przy jej włosach.
- Brawo, Suzanne! Bardzo mocne zaklęcie! Oby tak dalej. - usłyszała słowa pani profesor. Ślizgonka dumna z siebie odsunęła się pod ścianę by dać innym możliwość ćwiczenia a sama zatopiła się jeszcze raz w tym wspomnieniu uśmiechając się mimowolnie pod nosem.


Kostki

Zaklęcie Patronusa było jednym z niewielu, które sprawiało Brandonowi pewien problem. Polegał on na tym, że nie potrafił wybrać wspomnienia na tyle szczęśliwego, aby skuteczność zaklęcia była odpowiednia. Cały miniony rok niemal w całości obfitował w jedynie przykre wydarzenia i na palcach jednej ręki mógłby zliczyć, ale razy w przeciągu ostatnich dwunastu miesięcy czuł się naprawdę szczęśliwy.
Czekając na swoją kolej obserwował nieco zamyślony jak Suzanne udaje się wyczarować Patronusa - oczywiście sokoła, którego miał okazję już spotkać w Zakazanym Lesie. Gdy nadszedł jego czas na rzucenie zaklęcia, był ciekaw czy i jemu jako animagowi uda się sprawić, że za moment w klasie pojawi się postać smukłego wilka.
- Expecto Patronum! - zawołał, lecz z jego różdżki nie wydostało się zupełnie nic a nic. Westchnął ciężko, odsuwając się na bok, aby inni mogli spróbować, on sam zaś zaczął rozmyślać nad innym wspomnieniem, które mogłoby zwiększyć moc czaru. Najwyraźniej całowanie Leslie nie było wystarczająco szczęśliwym wydarzeniem w jego życiu, skoro różdżka nie miała zamiaru wykrzesać choćby iskry. Postanowił zatem cofnąć się w czasie nieco bardziej i skupił się na wspomnieniu, w którym przed kilku laty nad szkolnym jeziorem pierwszy raz wyznali sobie miłość razem z Moniką. Choć teraz to wspomnienie sprawiało raczej, że czuł żal, to wtedy był naprawdę bardzo szczęśliwym chłopcem. Swoją drogą, uznał za nieco żałosne fakt, iż wszystkie interesujące wydarzenia w jego życiu niestety kręciły się głównie wokół dziewcząt…
- Expecto Patronum!
Kolejna próba poszło mu znacznie lepiej. Co prawda nie udało się wyczarować Patronusa w pełnej formie, ale z jego różdżki wypłynęła srebrzysta poświata i naprawdę niewiele brakowało, aby przybrała okna niemal namacalną formę. Zadowolony z siebie wrócił do swojej oślej ławki i zaczął przyglądać się rówieśnikom.

Kostki: 14 i 16.

Antonija była beznadziejnym przypadkiem jeśli chodzi o zaklęcia. Musiała się ich uczyć, bo to elementarna kwestia każdego posiadacza różdżki, ale gdyby wszechświat był tylko trochę inaczej skonstruowany, to pozbyłaby się swojej i skupiłaby się w pełni na eliksirach. Nie miała problemu z eliksirami i zielarstwem, ale za każdym razem kiedy tylko sięgała po swoją różdżkę czuła jak niepewność oplata jej żołądek i się zaciska coraz mocniej. W teorii nie było tak źle jak w praktyce. Na swoim koncie ma serię nieplanowanych poparzeń swoich kolegów z ławki, więc nikt o zdrowych zmysłach nie chciał z nią siedzieć i nie miała o to do nikogo pretensji. Sama nie chciała ze sobą siedzieć na zaklęciach. Zajęcia praktyczne z OPCM też sprawiały, że miała ochotę uciekać z krzykiem, ale zaskakująco dobrze poszły jej z tego powodu SUMY i jej matka podjęła za nią decyzję, że będzie się uczyć dalej, bo świat jest niebezpieczny i blablabla. Chociaż patrząc na fakt, że ten oto świat pochłonął jej starszego brata i prawie pochłonął na jej oczach Wilsona... znajomość kilku zaklęć wydawała się koniecznością, do której zamierzała się przyłożyć.
Słuchała uważnie całego wstępu profesor Fessonhay, czując, jak sprawa zaczyna się komplikować na samym wstępie. Pomijając oczywistość- trzeba skorzystać z różdżki, to w dodatku trzeba wyłuskać naprawdę szczęśliwe wspomnienie. Ostatnio czuła się wyjątkowo nieszczęśliwa, będąc biernym obserwatorem spektaklu, w którym miłość jej życia bawi się w dementora na Monice Kruger i przykłada do niej co chwile swoje usta. A teraz miała poczuć na chwilę szczęście, żeby podjąć próbę wyczarowania zaklęcia.
Jej pierwszym wybranym wspomnieniem były rodzinne wakacje u starej ciotki Scott, gdzie razem z siostrami jeździły konno cały dzień.
- Expecto Patronum - machnęła różdżką, żeby patrzeć, jak absolutnie nic się nie dzieje. Szkoda, bo wyjątkowo lubiła to wspomnienie. Westchnęła ciężko i znów pogrzebała w odmętach swoich wspomnień. Była szczęśliwa też, kiedy Anthony przyjechał na wakacje do Chorwacji i spędzali czas, siedząc na kamienistej plaży i szkicując pejzaż. Wzięła głęboki oddech i spróbowała raz jeszcze, a to też nie wystarczyło. Jak miałoby wystarczyć, skoro wszystkie wspomnienia z Wilsonem zamieniły się permanentnie w tombak. Dała sobie chwilę i uznała, że ciężkie czasy wymagają wytoczenia najcięższych dział. Otworzyła szufladę w swojej głowie opatrzoną etykietą "NIE OTWIERAĆ" i sięgnęła po pierwsze wspomnienie z Connorem Campbellem, które z niej wypadło. Siedziała wtedy na huśtawce na wzgórzu w Hogsmeade, patrzyła na Hogwart i słuchała jego spokojnego głosu snującego plany na przyszłość. Wspólną przyszłość. A potem przestał ją bujać, tylko po to, żeby ją pocałować i wyszeptać jej do ucha, że ją kocha. Łzy mimowolnie zebrały się jej pod powiekami, kiedy machnęła po raz trzeci różdżką.
- Expecto Patronum - wyszeptała i patrzyła jak z końca jej różdżki, wydobywa się srebrzysta poświata.
Dobrze Vedran, a teraz jeszcze raz - usłyszała głos profesor, ale tama puściła i zaczęła płakać na dobre. Czuła na sobie spojrzenia innych uczniów, ale miała to głęboko w nosie. Nie tak dawno zmarł jej brat. I chyba to sprawiło, że Fessonhay pozwoliła jej zakończyć przedwcześnie zajęcia, z czego wyjątkowo chętnie skorzystała, niemalże wybiegając z sali.

kostki: 14, 3, 17