magic-land.pl

1. Rzut kością k10 na poprawny wygląd eliksiru (za każdy poziom umiejętności eliksirów dodajcie +1 do swojego rzutu).
2. Rzut kością k10 na działanie/moc eliksiru (za każdy poziom umiejętności eliksirów dodajcie +1 punktu do rzutu z racji że jest to w miarę prosty eliksir).

Za udział w lekcji każdy uczeń otrzyma +10 punktów dla swojego domu.
Osoba, która przygotuje najlepszy eliksir otrzyma buteleczkę eliksiru wywołującego euforię.

Eliksiry nie były super ważne w życiu Hamilton. Momentami ciężko było jej się nauczyć wszystkich przepisów, receptur, składników i tego wszystkiego. Na zajęciach a i owszem, uczęszczała bardzo dzielnie i skrupulatnie, chociaż profesor Saunders wzbudzał w niej odrobinę... strachu? Niepewności? To pewno przez ten chłód i przebywanie w lochach. Nie przepadała po prostu za tym miejscem i tyle.
Mimo to zamierzała dać z siebie wszystko, jak to zwykle na zajęciach, jakichkolwiek. Przygotowana była, a przynajmniej tak jej się zdawało. Po słowach wstępu, szybko przekartkowała swój podręcznik, otwierając go na trzydziestej szóstej stronie. Przejechała spojrzeniem po liście potrzebnych rzeczy, po czym spojrzała na swoje składniki. Miała wszystko?
- Woda miodowa, gałązki mięty, syrop z ciemiernika... Ygh, cholera, nie mam duszonej mandragory... Jak zwykle wiatr w oczy. – szepnęła cicho do Luciusa, obok którego stała.
Nie mając wszystkich składników czym prędzej podeszła do profesora. Wzięła to, czego jej brakowało i wróciła grzecznie do swojego stanowiska. Miała być cisza? Dobrze, nie będzie się odzywać.
Zaczęła pracować nad eliksirem, skupiona maksymalnie jak tylko mogła. Uważnie robiła wszystko według receptury – po każdym etapie cierpliwie czekając, aż eliksir zmieni kolor na prawidłowy. Zdarzało jej się wcześniej nie zaczekać odpowiednio przez co to, co stworzyła nadawało się jedynie do śmieci. Nauczona na swoich błędach, podchodziła do eliksirów teraz inaczej. Starała się mądrzej, co z tego czasami wychodziło... No, nieważne. Nie zawsze było idealnie.
Gdy już dodała wszystko, było blisko końca lekcji. Co prawda wyrobiła się (chociaż jakby musiała zostać chwilę dłużej, to też tragedii by nie było, prawda?), gdy zgasiła płomień pod eliksirem było jeszcze parę minut do końca zajęć. Odetchnęła. Eliksiry zawsze ją męczyły, chociaż musiała przyznać, że nie popełniła dzisiaj żadnego błędu – z czego była naprawdę zadowolona. Tylko trochę ją rozczarował wynik końcowy. Ale, nie wszystko można mieć, prawda?

Kostki - 8+2 z eliksirów = 10
2+2 z eliksirów = 4

Przybył na lekcję odrobinę spóźniony, gdyż panna Kruger nie była w stanie trzymać rączek przy sobie do końca zajęć i na czas przerwy zaciągnęła go do schowka na miotły, by móc sprawdzić czy z jego egzemplarzem wszystko w najlepszym porządku. Tayth przeprosił profesorka za spóźnienie i zajął prędko swoje miejsce, zdążywszy dosłyszeć, jaki eliksir mają dziś za zadanie uwarzyć. Bez większego zapału przygotował swój kociołek i potrzebne składniki. Myślami nadal mieszał w zupełnie innym kotle i trudno było mu się skupić. Poza tym jak zwykle chłodny i monotonny ton Snap… to znaczy Saundersa nie zachęcał do uczestniczenia w lekcji z pełnym entuzjazmem.
Nie był to jednak szczególnie skomplikowany wywar, także z każdym kolejnym krokiem Brandonowi zdawało się, że idzie mu całkiem nieźle. Dopiero pod koniec warzenia zorientował się, że jego eliksir nie do końca przybiera pomarańczowy kolor tuż po dodaniu mandragory.
- Założę się, że Kinnighan znowu wcisnęła mu stare rośliny. Pewnie sama już popala towar od Ray - mruknął z przekąsem w stronę bliźniaków Campbell, obok których już tradycyjnie zasiadał na eliksirach.
Po wlaniu syropu z ciemiernika zgodnie z instrukcją zaczął podgrzewać eliksir, czekając aż ten przybierze pożądaną barwę. Nie był do końca pewny, czy tak powinien wyglądać poprawnie uważony eliksir, ale zrobił wszystko zgodnie z instrukcją, dlatego pozostało mu poczekać na ocenę profesorka.


Kostki:
wygląd 4 + 3pkt. = 7
działanie 10 + 3pkt. = 13

Rzuty:
Wygląd: 13/10
Działanie: 7/10

Gdzieś obok Rhinny siedział Lucius. Wyjęty z butów przez to, jak ciężki miał dzień i ile rzeczy ogarniał w ostatnim czasie, uznał, że będzie go w pełni satysfakcjonować średniej mocy eliksir. Wygląd kompletnie go nie obchodził. Nigdy nie był jakimś wybitnym orłem eliksirów, ale zazwyczaj starał się co nieco ugrać na nosie punktów w przypadku, gdy u Saundersa pojawiło się więcej ziomali ze Slytherinu. Powolnie przygotował się do zajęć i słysząc, co mają zrobić, skinął sobie kilka razy głową, przeglądając listę składników. To akurat nie było coś, co miałoby mu spędzać sen z powiek, bo kilka razy potrzebował tego konkretnego eliksiru w ciągu szkolnej kariery.
Podszedł do profesora w celu uzyskania porcji duszonej mandragory, bo niestety skończyła się mu w tym tygodniu, a nie miał siły udać się do Hogsmeade na zakupy. Może w weekend będzie miał w końcu motywację do wyjścia poza dormitorium i boisko, na którym spędzał za dużo czasu od momentu, gdy Georgina oficjalnie wróciła do Sneddona. ECHHHH.
- No... Tak... Trochę wyżej... - nie był przekonany, czy nie za szybko zaczął podgrzewać bazową mieszankę, ale poleciał z flow w kolejnych etapach przygotowywania. Zmarszczywszy krótko brwi, skrupulatnie spoglądał na barwę wywaru, starając się wykalkulować kiedy ją wyłączyć, kiedy dodać kolejny składnik. Black nawet nie wzdrygnął się, gdy ktoś tuż za nim zbił jakąś fiolkę. Skupiony, wrzucił w odpowiednim momencie gałązki mięty, uśmiechając się nieznacznie. Czekał na pojawienie się charakterystycznego różu i reszta była już dość przyjemnym procesem, przynajmniej dla niego. Ktoś z boku zaklął, co Lucius skomentował ostrym spojrzeniem. Oby tylko nie był to żaden Gryfon, bo dostanie wpierdziel po zajęciach. Jemu może nie zależało na Pucharze Domów, ale wiedział, że Rhinnie tak. To wystarczało.
Dokończył ważenie i gdy tylko padły oceny tego, co zrobił, nieco wyżej uniósł podbródek. Zadowolony, dumny. Ale nieprzesadnie, to nie puszek.

Wygląd 7/10, Moc 13/10

Zen właściwie czekał na eliksiry. Z dzisiejszych zajęć to było niemalże zwieńczenie tego, jak dobrze mu ostatnio szło na zajęciach. Czyżby miał jednak pójść droga ojca i poprawić wszelkie niefortunne oceny, żeby się ostatecznie wbić w aurorstwo? Hell no. Po prostu lubił mieszanie kilku składników, z których wychodziło coś mocnego. Ślizgon wkroczył do sali w lochach z pewnością siebie, która była niemalże, jak otaczająca go aura. Cwaniakował? Owszem. Ukoronowany wyrazem zadowolenia, bo był fenomenalnie przygotowany do dzisiejszych zajęć z eliksirów. Zerknął na Saundersa, który chwilami to nie wiadomo było czy komukolwiek z uczniów albo domów miał kibicować.
Długo się jednak nie zastanawiał nad samym nauczycielem. Łypnął po osobach wokoło i zaczął przygotowywać stanowisko. Nie musiał iść do nauczycielskiego biurka, bo miał całą listę składników przy sobie. Nie bez powodu Zen nosił na sobie ten charakterystyczny uśmiech wygranej, chociaż jeszcze nie był oceniony. Po prostu wiedział, że źle mu nie pójdzie. Ostatecznie okazało się, że eliksir, który właśnie uwarzył, był nie tylko znakomity pod względem wyglądu, ale także niemalże osiągnął maksymalną moc w ocenie profesora Saundersa. Był to kolejny dowód na to, że zaciekawienie niektórymi przedmiotami i przede wszystkim nauka - że nie poszła na marne. Żeby on był taki hop do przodu ciągle to by to się jeszcze nieźle prezentowało. A tak naprawdę to Zabini był świetny tylko z tego, z czego chciał. Zdolny leń, tak się często mówi o takich osobnikach.
Podczas gdy inni uczniowie jeszcze zmagali się z miksturami, Zen już z dumą zamykał swój podręcznik i przeszedł do czyszczenia kociołka. Jego ruchy były precyzyjne i pewne, jakby wywar wlał mu się w żyły wraz z pokładami pewności siebie. I gdy profesor Saunders, podchodząc do niego, przyznał mu wyśmienite oceny, Zen ledwo powstrzymywał się od triumfalnego ukłonu. Tak, mógł się chełpić. I z pewnością to robił. Ale czy mógł mu tego ktoś zarzucić? Czuł się niemalże mistrzem eliksirów, a każda chwila triumfu na jego twarzy była jedynie zasłużoną nagrodą za bycie lepszym, niż Gryfoni czy Puchoni.

wygląd 13/10, moc 9/10

Tak naprawdę Mia Kruger nie lubiła eliksirów. Szło jej jednak do SUMów na tyle dobrze, że kiedy przyszło wybierać przedmioty na szósty i siódmy rok, zdecydowała się uczęszczać na wszystkie, na których wciąż ktoś będzie chciał ją czegoś nauczyć. Jej pierwotny plan na życie zakładał życie z dala od cywilizacji, więc chciała złapać jak najwięcej chwil z ludźmi, żeby mieć co później wspominać. Była też nader ambitna jeśli chodzi o wyniki w nauce, więc będąc u schyłku swojego ostatniego roku, miała już dość swojej poprzedniej nadgorliwości. Obecnie uważała, że jedynym plusem uczęszczania na te zajęcia jest fakt, że mogła podziwiać jak Connor miesza sprawnie w swoim kociołku, a każdy jego ruch był obleczony w precyzję. Starała się jednak nie gapić na niego zbyt nachalnie, bo nie chciałaby się tłumaczyć ze swojego nadmiernego zainteresowania kolegą z klasy. Nie chciałaby też wybić go z rytmu, kiedy to wrzucał do kociołka kolejne składniki, bez większego zaglądania w przepis. Kruger musiała za to zerkać w przepis, ale wszystko wrzucała do środka z niedbalstwem, każdym swoim ruchem pokazując, że w przeciwieństwie do Moniki, całą alchemię ma głęboko w nosie.
Obok niej pełen dumy warzył swój eliksir Zabini, którego Saunders na koniec zajęć niemalże pocałował. Ona zaś usłyszała od profesora po raz milionowy, że ma szczęście, że jest ładna. Skomentowała to uśmiechem słodkiej idiotki, który był stałym numerem w jej alchemicznym repertuarze.
- Dobra robota, Zenobiusie - powiedziała nawet grzecznie i miło do kolegi z roku, kiedy sprzątała już pośpiesznie swoje stanowisko pracy. Potrzebowała się ulotnić stąd jak najszybciej, żeby móc iść i zająć się sprawami, które ją naprawdę interesują.

wygląd 3 + 2pkt. = 5
działanie 6 + 2pkt. = 8

Ostatnia godzina lekcyjna to zawsze ten czas, w którym odliczał minuty do upragnionej wolności, którą mógł spożytkować na słuchaniu smutnej muzyki i moczeniu dupy w wannie. Niedawno doszedł do wniosku, że przecież może połączyć swoje ulubione czynności życiowe, jednocześnie zaoszczędzając czas i umilając sobie chwilę w ciepłej wodzie. Wystarczyło zabrać gramofon ze sobą i ustawić go na krześle jak najdalej od wanny, ale wciąż, żeby być w zasięgu dźwięku i świat w mgnieniu oka stawał się piękniejszy. Może przez te kąpiele, a może przez fakt, że usłyszał od Carli Stark, że jej siostra żyje i niebawem wróci do szkoły, ale generalnie jego samopoczucie wzrosło. Może nie na tyle, żeby stał się teraz królem kociołka, ale wystarczająco, żeby z uwagą czytać przepis z podręcznika. Chodził na eliksiry wciąż tylko dlatego, że Campbell pomagał mu przez większość czasu, a on sam też nie był tak nieskończenie beznadziejny w tej dziedzinie, bo miał dość pewną rękę i dokładnie kroił wszystkie składniki, kiedy przepis tego wymagał. Ten tutaj tego nie wymagał. Wymagał odpowiedniego wrzucania składników i trzymania wszystkiego na odpowiednim ogniu. Tyle to nawet na trzeźwo Grisha był w stanie ogarnąć sam. Tylko smutno mu było w serduszku, że nie zjarał się na tak nieskończenie nudne zajęcia. Dlatego też obserwował jak Tayth próbuje podrywać Aidena szepcząc mu coś do ucha, Mia Kruger patrzyła na Connora jakby już ściągnęła mu dawno gacie i chciała reanimować jego kobrę, a Zenobius Zabini był na skraju pokazania wszystkim swojej kobry wyraźnie zajarany swoim własnym kociołkiem. Przeniósł spojrzenie na stolik Gryfonów patrząc na Rhinnę Hamilton w towarzystwie lokalnego Grabarza i Blacka. Później patrzył na Puchonów, ale zakończył swoje obserwacje, kiedy Mumfilda Hampsbrook podniosła rękę i mu pomachała. Od tego momentu gapił się już tylko w swój kociołek, a kiedy profesor uznał, że poszło mu całkiem nieźle, uśmiechnął się z wdzięcznością i w rekordowym tempie zaczął pakować swoje manatki, żeby zdążyć uciec przed Mumfildą.

wygląd 8 + 2pkt. = 10
działanie 7 + 2pkt. = 9

Eliksiry to był jedyny przedmiot, na którym Campbell pojawiał się ZAWSZE. Sam nie był w stanie określić co musiałoby się stać, żeby przepuścić okazję na potrenowanie pamięci oraz zdobywania umiejętności odpowiedniego warzenia. Był przekonany, że nawet gdyby umarł pojawił by się na zajęciach w postaci ducha. Tak bardzo kochał gmeranie różdżką w bulgoczącym kociołku. Co prawda zjawił się w sali jako jeden z ostatnich, zajmując swoje stałe miejsce w pobliżu Aidena, Grishy i Taytha, a gdy się rozpakował profesor od razu rozpoczął lekcję. Connor natomiast nie musiał sprawdzać listy składników oraz instrukcji postępowania rozpisanych na tablicy. Słysząc nazwę eliksiru od razu przystąpił do działania nie racząc nikogo swoją uwagą. Był w transie, liczył się dla niego tylko i wyłącznie jego kociołek.
Jednym ruchem różdżki odpalił ogień pod kociołkiem i wypełnił go wodą wraz z podstawowymi składnikami, mającymi wodę zmienić w bazowy wywar. Kilka minut później zawartość jego kociołka była gotowa na przyjmowanie reszty składników. Najpierw woda miodowa - dodawał ją powoli, wpuszczając pipetą po kilka kropel co kilkanaście sekund, zamiast wlać całość na raz. Po wkropieniu ostatniej kropli płyn od razu przybrał soczyście różowy kolor. Zwiększył ogień, aby doprowadzić miksturę do wrzenia, a gdy zaczęła bulgotać momentalnie zmieniła kolor na pomarańczowy. Zmniejszył ogień i w tym samym czasie wrzucił do kociołka dwie, lekko zmiędlone w dłoni gałązki mięty i już jego eliksir nabierał zielonego koloru. Ponownie zwiększył ogień, aby po krótkiej chwili obserwować jak niebieskie bąble pękają na powierzchni tego nietypowego bulionu. Szło jak z płatka, a jego ruchy były wręcz mechaniczne, jakby robił ten eliksir od urodzenia. Wrzucił trzecią gałązkę mięty, lecz tym razem jej nie rozgniótł, a wywar momentalnie przybrał oczekiwany kolor.
- Teraz duszona mandragora - zamruczał do siebie pod nosem, jednocześnie wykonując to polecenie. Nieskończony jeszcze eliksir zapluskał na pomarańczowo. - I syrop - uniósł dłoń z fiolką trzydzieści centymetrów nad otworem kociołka i cienką strużką zaczął wlewać ostatni składnik, który w miarę wlewania zmieniał kolor wywaru na coraz bardziej wyrazisty niebieski. Po raz ostatni podkręcił temperaturę pod kotłem, uważnie obserwując jak eliksir stopniowo przechodzi przez wszystkie barwy, aby rozjarzyć się czerwienią, która za chwilę jak za pstryknięciem palców przeistoczyła się w żółć. W tej chwili, gdy wywar nabrał finalnego koloru, Connor momentalnie zgasił ogień, aby nawet o sekundę nie przeciągnąć procesu gotowania. Wiedział, że eliksir jest perfekcyjny, nie potrzebował do tego oceny nauczyciela. Dlatego gdy ten zakończył lekcję i zaczął podchodzić do każdego stanowiska z osobna, Connor posprzątał, spakował swoje rzeczy i czekał na ogłoszenie końca lekcji.



wygląd 6 + 5 = 11
działanie 10 + 5 = 15

Podsumowanie lekcji:
Gryffindor: +30 punktów
Slytherin: +50 punktów

Connor Campbell: fiolka eliksiru euforii
Brandon Tayth, Zen Zabini, Grisha Romanov: fiolka eliksiru powodującego czkawkę
Wszyscy obecni otrzymują fiolkę eliksiru przywracającego mowę (jednokrotne użycie)