Antonija i Brandon

[Brandon Tayth]

- Jedziemy na jednym wózku, miłość mojego życia tak przebiera w facetach, że zaraz ustanowi rekord szkoły - odpowiedział, po czym tonem znawcy dodał: - Najlepiej będzie po prostu puścić ich wolno. Sami się wykończą. Ale na bal idziemy!
Patrzył jej głęboko w oczy i jedną dłonią delikatnie objął jej wąską talię, a drugą zaś zatopił we włosach. Oj tak, włosy były zdecydowanie tym, co nakręcało Brandona najbardziej, z nie do końca jasnych dla niego względów. Uwielbiał jak dziewczyny z namaszczeniem rozpuszczały swoje lśniące atuty wyrastające z głowy, zaś włosy Antoniji były zdecydowanie pociągające i sprawiały, że Tayth miał ochotę wręcz zacisnąć dłoń na jej puklach i przyciągnąć do siebie. Nie zrobił tego jednak, zamiast tego, nieco zaskoczony obrotem spraw, w pełni oddał się początkowo nieśmiałemu pocałunkowi, by następnie kontynuować tę chwilę z dużo większym zapałem.

► Pokaż Spoiler

Gdy Puchonka postanowiła pocałować go po raz drugi, mimowolnie mruknął z zadowoleniem i zatopił się na dobre w soczystych ustach dziewczęcia, nie szczędząc im namiętności. Zapomniał już jak to jest całować dziewczynę (na dodatek tak atrakcyjną) i nie miał najmniejszego zamiaru przestać. W tej chwili jego myśli zaprzątała jedynie panną Vedran, a raczej to, co teraz chciałby jej, z nią, na niej i pod nią robić. Poczuwszy dłonie śmiało wsuwające się pod jego koszulkę, po prostu złapał dziewczynę rozochocony i z impetem posadził na ławce.
-Jesteś niesamowita, Antonijo Vedran - wyszeptał z ledwie dostrzegalnym uśmiechem, płonąc z pożądania. Jeszcze kilka chwil temu rozmyślał o tym, jakie tortury chciałby przetestować na swojej byłej dziewczynie, teraz jednak jego myśli w ogóle nie zaprzątały sobie nią głowy. Jedyną rzeczą, nad którą się w danej chwili zastanawiał, było to, co Antonija ma pod sukienką. A że myślenie ostatnio nie było jego mocną stroną, po prostu zaczął działać.
Nie czekając na pozwolenie, zaczął wodzić dłońmi po jej udach, uprzednio zadzierając jej czarną sukienkę. Czuł jak jego ciało przechodzą dreszcze, było to cudowne doznanie, uczucie, które nie zalewało go od tak bardzo dawna, że już zapomniał, jak to jest. Krew dawno już odpłynęła mu z mózgu, aby zjechać kilka pięter niżej i ulokować się w innym miejscu docelowym. Przestał całować dziewczynę i zaczął schodzić w dół coraz niżej i niżej, a gdy już praktycznie uklęknął przed nią z wiadomym zamiarem, podniósł jeszcze głowę, aby spojrzeć w jej brązowe oczy i otrzymać przyzwolenie na dalsze działanie. Nie chciał robić niczego wbrew niej, choć gdyby to tylko i wyłącznie od niego zależało, już dawno oboje byliby zupełnie nadzy.

[Antonija Vedran]

► Pokaż Spoiler

Jedno jego mruknięcie pełne zadowolenia wystarczyło, żeby wszystkie mięśnie w jej ciele spięły się z ekscytacji. Usta z pełnym zaangażowaniem wpiły się w jego wąskie wargi i po raz pierwszy od dawna poczuła się sobą. Czuła się, jakby jej ciało zostało obudzone z letargu, jakby w końcu czyjś dotyk ściągnął z niej to złe zaklęcie powodujące pustkę. Pustkę wypełniła namiętność, która upewniła ją w decyzji, którą ekspresowo podjęła. Dlatego dość szybko ściągnęła z niego tę koszulkę, bo skoro już i tak wpakowała mu ręce pod koszulkę, to teraz może w półmroku sali rozkoszować się widokiem jego starannie wyrzeźbionych mięśni. Brandon Tayth zdecydowanie powinien zostać bohaterem kalendarza z półnagimi panami panny Stark, a Vedranówna utknęłaby na parę miesięcy na jednej kartce z kalendarza.
Jesteś niesamowita, Antonijo Vedran.
Oto słowa, które potrzebowała usłyszeć, a w zasadzie nie zrobiła jeszcze zbyt wiele, żeby na to zasłużyć. Nagle za punkt honoru wzięła sobie pokazanie szanownemu kuzynowi jej byłego chłopaka, że w istocie jest niesamowita i potrafi mieszać w każdym kociołku, jak tylko trafi na odpowiednią łychę. Ta łycha była odpowiednia, bo to, z jaką łatwością posadził ją na ławce i z jaką dominacją spojrzał jej przy tym w oczy, wystarczyły, żeby mieć absolutną pewność, że Kasownik jest samcem dominującym. Miła odmiana. Mimowolnie jęknęła, wpijając się jeszcze bardziej w jego usta. Czuła jego dłonie na swoich ustach, a wszystkie motylki w brzuchu zamieniły się w rój os, proszących o przetrzepanie gniazda.
I nagle przestał ją całować, a ona spojrzała na niego ze szczerym zdziwieniem. Patrzyła, jak niemalże przed nią klęka, prosząc niemo o pozwolenie. Czy mógłby być lepszy? Nie. Rozchyliła szeroko nogi w jawnym geście, że ma kontynuować i zwinnie ściągnęła swoją sukienkę przez głowę, zostając w zwykłej białej bieliźnie, której daleko było do miana seksownej. Nie planowała tego spotkania. On pewnie też nie. Ale jednak on doskonale wiedział, co robić i jego inicjatywa była bardzo na wierzchu.
Jej dłoń wylądowała w jego włosach, kiedy jego twarz wylądowała między jej udami. To doznanie sprawiło, że wygięła się w łuk z cichym jęknięciem, a ona sama gorączkowo poprosiła:
- Więcej - podczas gdy jej palce zacisnęły się na ciemnej czuprynie Włocha. Najwidoczniej matka dawała mu jeść makaron bez sztućców, bo to, co potrafił jego język, było bezbłędne. Nie zmieniało to jednak faktu, że potrzebowała go poczuć w sobie i to już, natychmiast, zaraz, żeby wypełnił ją w całości i na chwilę pozwolił zapomnieć o całym świecie. Dlatego też pociągnęła go za włosy, żeby wstał i równie zdecydowanie wyciągnęła jego przyrodzenie, żeby przekonać się, że to żaden tam Rogogon Węgierski, a najprawdziwszy Spiżobrzuch ukraiński (dla niewtajemniczonych smokologów- to największa ze wszystkich smoczych ras, której osobniki ważyły nawet do 6 ton - przyp. red). Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia na widok jego przyrodzenia (jezu, czy ja naprawdę tu rymuję?), ale jednak zgodnie z zasadą macanek- uklękła przed nim, by odwzajemnić przyjemność, którą on ofiarował jej.

[Brandon Tayth]

► Pokaż Spoiler

Brandon wcale nie chciał przestawać doprowadzać jej na szczyt rozkoszy, sprawiało mu to niesamowitą satysfakcję i przypomniało, jak cudownymi istotami są kobiety. Nieoczekiwanie panna Vedran pociągnęła go ku górze i przejęła inicjatywę do tego stopnia, że Tayth poddał się jej całkowicie, pozwalając dziewczynie na zsunięcie jego spodni. Był tak podniecony, że miał wrażenie, iż zaraz eksploduje. Na dodatek dziewczyna wcale nie miała zamiaru biernie przyglądać się temu, co stało się z zawartością jego bokserek i postanowiła odpłacić się pięknym za nadobne. Brandon mimowolnie wydał z siebie przeciągły dźwięk świadczący o tym, jak bardzo było mu dobrze. Zaaferowany obrotem spraw złapał się kurczowo brzegów ławki, ażeby nie osunąć się na ziemię - tak dobrze radziła sobie niepozorna Puchonka. I szło jej świetnie zdecydowanie zbyt szybko, dlatego też Brandon, którego dosłownie sekundy dzieliły od finału, chwycił delikatnie ramiona dziewczęcia i odsunął ją od siebie, by następnie pociągnąć ją ku górze. Pomimo pożądania, które nim targało, Brandon zaczął dopuszczać do głosu rozsądek. Czego oczywiście się nie spodziewał.
- Na pewno tego chcesz? - zapytał, choć jeszcze przed chwilą wcale nie miał zamiaru o nic pytać, tylko po prostu rzucić ją na ławkę i zatracić się w niej całkowicie. Niestety w jego rozdygotanej głowie poczęły tworzyć się niepokojące myśli. A co, jeśli jest gorszy od Wilsona i robi to tylko po to, żeby mu dopiec? A co, jeśli ona teraz pozwoli mu na wszystko, żeby dzień później gorzko tego żałować? A co jeśli on, Brandon, znowu zakocha się w niewłaściwej dziewczynie? Nie miał szczęścia w lokowaniu uczuć i już niejednokrotnie się o tym przekonał, i choć teraz miał to być tylko jednorazowy numerek, to z pewnością Włoch rozpamiętywałby go jeszcze bardzo długo - w końcu na wyciągnięcie ręki była sama Antonija Vedran, a nie pierwsza lepsza puszczalska laska z Gryffindoru.
Dlatego Brandon zrobił coś, czego w kolejnych dniach żałował, ale co w tym momencie pomimo lekkiego upojenia wydawało mu się rozwiązaniem najsensowniejszym. Podciągnął spodnie, zapiął niezdarnie rozporek i spojrzał Puchonce głęboko w oczy. W jej piękne brązowe oczy, przez które wciąż płonął. Ale należało postąpić inaczej. W przeciągu ostatnich kilku dni narobił tylu głupot, że trzeba było powiedzieć sobie stop.
- Antonija, jesteś cudowna i uwierz mi, że rzuciłbym się na ciebie na tysiąc różnych sposobów. Ale dzisiaj chyba nie powinniśmy. - Włoch założył kosmyk jej włosów za ucho i dodał: - Muszę się ogarnąć. Dopiero co skasowałem lasce pamięć. A ty dopiero co pochowałaś brata.
Musiał to powiedzieć, musiał sprowadzić ich na ziemię. Choć bardzo tego nie chciał. Może dojrzewał? A może ostatnie wydarzenia dały mu się tak bardzo we znaki, że najzwyczajniej potrzebował ochłonąć. A przelecenie byłej dziewczyny kuzyna tylko przysporzyłoby mu więcej trosk i zmartwień.
Dlatego też Tayth po prostu przytulił ją i złożył na jej ustach krótki pocałunek, by następnie udać się w kierunku drzwi. Po drodze zgarnął fiolkę z wspomnieniem i wraz z różdżką włożył do kieszeni spodni, które z pewnością wolałyby wylądować samotnie na podłodze, ale tego wieczoru jeszcze nie nadszedł ich czas.
Nim wyszedł, posłał jeszcze Puchonce blady uśmiech.
- Musimy oboje odpocząć... Odezwę się, okej? I oferta balu aktualna.
Zamknął za sobą drzwi i udał się do dormitorium. Dziś długo nie mógł zasnąć, kiedy tak leżał i trzeźwiał, z każdą godziną coraz bardziej plując sobie w brodę, że odpuścił sobie spędzenie kilku namiętnych chwil z tak niesamowitą dziewczyną. Idiota.