magic-land.pl

Lucius ledwo zdążył wypowiedzieć mało zainteresowane i jakże przesadnie udawane sakramentalne "tak", gdy nagle Matt wykrzyczał z tłumu "CO KURWA?!". Młody Black już miał przekląć w duchu i spojrzeć w kierunku Sneddona, kiedy jego świeżo poślubiona żona, pani Sparks-Black, padła, jak długa, tuż przed nim. I pal licho, że padła, ale... Wyglądała na martwą.
Przez chwilę czas zdawał się zatrzymać. Sala, pełna przed momentem szeptów i cichego rechotu, zamarła w absolutnej ciszy. Luc, z szokiem wymalowanym na twarzy, wpatrywał się w leżącą przed nim, nieruszającą się kobietę. Jej ciało bezwładnie spoczywało na marmurowej posadzce, a wokół jej głowy zaczynała się rozlewać szkarłatna plama. Goście wstrzymali oddech. Lucius poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Z trudem przełknął ślinę, starając się zrozumieć, co się właśnie wydarzyło i co powinien zrobić. Zdębiał! Kompletnie! Spojrzał bezradnie w kierunku ojca, którego triumfalny uśmiech zniknął momentalnie, zastąpiony mieszaniną gniewu i niedowierzania. Ottis Black, choć nigdy nie okazywał emocji, tym razem wyglądał na oszołomionego. Piękny widok. Tylko nieco mniej piękny powód, prawda?
Niewiele myśląc, Luc upadł na kolana obok mimo wszystko swojej żony, próbując jej pomóc, chociaż wiedział, że to na nic. Złapał jej rękę, dziwnie zimną, a po chwili stęknął bezradnie w stronę seniora rodu:
- T-tato? - w głowie miał mętlik, jakiego wcześniej nie miał nigdy w życiu. Czy naprawdę umarła? Właśnie teraz? Jego serce biło jak szalone, a w uszach dudnił mu głos Sneddona. To samo miał ochotę momentalnie powiedzieć, co Matt. Co kurwa?
Goście zaczęli się poruszać, a wśród nich rozległy się szepty i okrzyki przerażenia. Ktoś zemdlał. Lucius czuł na sobie ich spojrzenia - pełne litości, szoku, a może nawet oburzenia. Przypadkowe "Georgino" w przysiędze teraz wydawało się błahe w porównaniu z tym, co się wydarzyło w chwilę później. Mistrz ceremonii, zbladły jak ściana, nie wiedział, co robić. Pochylił się nad ciałem pani Sparks, próbując znaleźć jakiekolwiek oznaki życia. Uniósł wyżej brwi, podejrzewając dziwne konszachty. Lucius czuł, że krew jemu odpływa z twarzy równie miarowo, co z głowy pani Sparks. Jego życie, już wcześniej skomplikowane, teraz stało się jeszcze bardziej chaotyczne. I nie do przewidzenia.
W jego głowie kłębiły się myśli - co teraz? Czy to koniec jego koszmaru, czy może początek czegoś jeszcze gorszego? Wiedział jedno - to, co się stało, na zawsze zmieni jego życie. Z tłumu wyłonił się w końcu uzdrowiciel, wezwany przez jednego z gości. Black odsunął się nieco, pozwalając mu zbadać ciało Sparks. Uzdrowiciel pracował w milczeniu, podczas gdy goście szeptali między sobą. W końcu uniósł wzrok, spoglądając na Luciusa z powagą w oczach.
- Przykro mi - powiedział cicho. - Ona nie żyje – Ottis Black rzucił się w stronę mistrza ceremonii, warcząc coś, że NA PEWNO ŚLUB SIĘ ODBYŁ, ale Luc poczuł jednocześnie, jak kolana się pod nim uginają. Stało się coś, czego nie mógł przewidzieć. Ani on, ani jego ojciec. Nie wiedział, czy ma się cieszyć czy niekoniecznie właśnie. I nim ta myśl skończyła wirować w jego umyśle, ktoś z tłumu wyszedł przed gości, mówiąc:
- Lucius Black, jesteś zatrzymany za zabójstwo swojej żony – trzech rosłych aurorów ruszyło do Blacka i nim się jego ojciec zdążył obruszyć mocniej... Luc był wyprowadzany w magicznych kajdankach i nagle, z cichym trzaskiem, deportowano go z sali.

zt. xD

To był bardzo dziwny ślub. Nie tylko ze względu na to, kto z kim stał na ślubnym kobiercu, bo to samo w sobie mogło być już zaskakujące i zdecydowanie dziwne. I Clarissie się to w ogóle nie podobało, ale ciężko było jej coś więcej zrobić, niż okazać tylko swoje niezadowolenie i spróbować jeszcze porozmawiać z ojcem o losie swojego młodszego brata. Szlag by to wziął, była wściekła na siebie. A Ashara jeszcze bardziej podnosiła jej ciśnienie swoim bezczelnym i bezmyślnym zachowaniem. Chwyciła mocniej jej rękę pod łokciem i zacisnęła na niej palce.
- Ashara, błagam Cię. Nie pogarszaj naszej sytuacji, a zwłaszcza Luciusa. Ten ślub i tak dojdzie do skutku, pytanie tylko czy z Tobą w czarnym worku, czy przy nas. - syknęła, przysuwając się do siostry i kminąc, co powinna ze sobą zrobić. Czy powinna zanegować, czy spróbować pomóc bratu.. Choć jak usłyszała wypowiadaną przysięgę, już wiedziała, że wszystko stracone... Do momentu, gdy małżonka Luciusa nie padła trupem na posadzkę. Clarissa spojrzała na nią zszokowana. Nic nie rozumiała, nie była w stanie przez parę chwil wypowiedzieć z siebie słowa. Przeskoczyła tylko spojrzeniem na swojego ojca, który najwyraźniej miał ciekawsze rzeczy do roboty niż zająć się leżącą starszą kobietą.
A w następnym momencie działo się tylko rzeczy, że jedyne co Clar zarejestrowała, to jak jej młodszy brat został aresztowany.
- Ojcze! - skierowała szybko spojrzenie na Ottisa, który najwidoczniej miał w nosie to, że jego syn właśnie zniknął w towarzystwie aurorów. Była wściekła na starszego Blacka, dla którego chyba najbardziej ważną rzeczą w tym momencie był majątek starszej pani, leżącej martwej kobiety. Spojrzała na Asharę. - Idziemy do Ministerstwa, nie zostawię tak tego. A Ty idziesz ze mną! - rzuciła szybko, kierują się w stronę wyjścia z kościoła, po czym razem z Asharą, którą trzymała za rękę, deportowała się z miejsca zaślubin.

/zt Clarissa i Ashara

Brandon nie do końca był pewny, jak znalazł się na tym ślubie, ale w zasadzie mało się tym przejmował. Pamiętał jedynie jak przyłapał Iris na wysmarowywaniu jakiegoś wyjca, a potem już tak skutecznie rozproszyła go swoim pokaźnym biustem, że nie bardzo skupiał się na jej wyjaśnieniach. Zarejestrował jednak fakt, że zgodził się pójść z koleżanką z Domu Węża na ślub jakiegoś Gryfona, którego ledwie kojarzył.
Tak więc w tym jakże ważnym dniu wystroił się jak Wilson na otwarcie kanału, zaczesał starannie burzę czarnych jak smoła włosów i udał się z Iris, licząc na solidną imprezę.
Poprowadzony przez towarzyszkę do jednej z kościelnych ławek zauważył, że zajęli miejsce tuż obok Georginy. Tayth pomachał do niej wesoło, zadowolony, że już kolejna znajoma twarz była obecna. Wtem Iris wyszeptała do niego coś o sianiu zamętu i Włoch pokiwał ochoczo głową, jak zawsze zwarty i gotowy, by odstawić jakiś numer.
- No jasne, co masz na myśli? - odparł cicho, pochylając się w jej kierunku, lecz jego wzrok znów spoczął na nieprzyzwoicie intrygującym biuście panny Parkinson. Tayth zamrugał intensywnie i niechętnie odwrócił spojrzenie, by rozejrzeć się po kościele. Zdecydowanie nie znał nagromadzonych ludzi, ale w końcu skupił się na tym, co zaczęło dziać się przy ołtarzu. Pan Młody czekał na wybrankę serca, która ku wielkiemu zdziwieniu Włocha okazała się być jakąś staruchą, która jedną nogą była już w grobie.
- O ja pierdolę... - szepnął cicho pod nosem z niedowierzaniem. Ale dopiero to, co zaczęło dziać się chwilę później, naprawdę zrobiło na nim spore wrażenie. Lucius pomylił się w przysiędze, wypowiadając imię Georginy, na co Tayth ryknął głośnym śmiechem. Nagle jakiś chłopiec, najprawdopodobniej będący aktualnym chłopakiem panny Edwards, zaczął rzucać kurwami, co również doprowadzało Włocha do śmiechu. Istny cyrk, zaczął się czuć tutaj coraz swobodniej, gdyż atmosfera przypominała mu stare dobre Klepisko.
I nagle Panna "Młoda" runęła na ziemię jak długa i wszystko zaczęło dziać się bardzo szybko - okazało się, że jest martwa, jacyś faceci wparowali i w ekspresowym tempie aresztowali Pana Młodego, zgromadzeni goście wydawali zduszone okrzyki, a on... On stał sobie jak gdyby nigdy nic i obserwował to zamieszanie. W końcu spojrzał skonsternowany w kierunku Iris i Georginy.
- Kurwa, ale chyba jakaś impreza się odbędzie, co? Specjalnie nic nie jadłem, żeby się nażreć na weselu. - Włoch zaśmiał się kolejny już raz i znów zupełnie niechcący zahaczył wzrokiem o Największe Cyce Hogwartu. Ups.